Ο άφθιτος κόσμος της Λυδίας Σαρρή

«Ω αιώνια παράδοση του κάλλους και πηγή»
«Δεύτερη παρουσία»
Κ. Καρυωτάκης

Είχα την τύχη να γνωρίσω από νωρίς μια ξεχωριστή εικαστική φυσιογνωμία, μια αυθεντική, πηγαία και γνήσια δημιουργό που κατόρθωσε γόνιμα και έγκαιρα να αφομιώσει τα αισθητικά ρεύματα της εποχής της και να τα μεταπλάσει με ποιότητα και ευαισθησία σε προσωπική καλλιτεχνική ματιά.

Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στο πολυσύνθετο και πολύμορφο έργο της αποδίδει η Λυδία Σαρρή γλαφυρά την αγάπη της για την ζωή και τους ανθρώπους, την λατρεία της για την φύση και τον ειλικρινή θαυμασμό της γα τους θυσαυρούς της λαικής μας παράδοσης.

Με λιτότητα στην εικαστική της απόδοση και ηθελημένη απλοποίηση της απέριττης φόρμας, ανακαλεί στην μνήμη μας αιώνια προτεικά σήματα και ίχνη, διαχρονικά σύμβολα της γοητευτικής αμεσότητας και της σπάνιας ειλικρίνειας στην ζωγραφική και λογοτεχνική της γραφή, όπου τα προσωπικά-αυτοβιογραφικά της κείμενα με συνεχής αναφορές στον πολύτιμο και παντοτινό της σύντροφο Φώτη, καταδεικνύουν τον ευρύτερο προβληματισμό και τις μεταφυσικές αναζητήσεις ενός ανήσυχου και ελεύθερου πνεύματος.

Φύση σεμνή και ευγενική, η Λυδία Σαρρή διατήρησε πεισματικά στη μακρά και γόνιμη καλλιτεχνικής της διαδρομή την χρήση των πολλαπλών υλικών και τεχνικών της ζωγραφικής, της περίοπτης πλαστικής, της ψηφιδογραφίας και των μοναδικών χάρτινων συνθέσεων και ανέδειξε με στέρεη δομή και χρωματική πανδαισία το ιδιαίτερο στίγμα του δικού της άφθιτου κόσμου.

Αθήνα, Φεβρουάριος 2024

Μαίρη Μιχαηλίδου

Λυδία Σαρρή:
Περπατώντας ολομόναχη στις ερημιές της τέχνης

Η παράφραση της αρχικής πρότασης της φίλης Λυδίας Σαρρή από το πεζογράφημά της Ζωγραφίζω θα πει γράφω τη ζωή (Αθήνα 2016) στον τίτλο αυτού του συνοπτικού κειμένου νομίζω ότι αποκαλύπτει το νόημα των έργων, ζωγραφικών και γλυπτών, που παρουσιάζει στην προκειμένη έκθεση. Κατορθώνει να πνευματοποιεί τα θέματα και τα πρόσωπα. Επιλέγει την απαιτητική τεχνική της υδατογραφίας που δεν συγχωρεί τις αστοχίες. Και γνωρίζω ότι προβληματίζεται να συλλάβει για να αποδώσει τον χαρακτήρα του τοπίου ή της μορφής που έχει απέναντί της. Στα έργα της αυτά συμπυκνώνει όλη τη μακρά εμπειρία της στο σχέδιο και στο χρώμα. Η θητεία της στη βυζαντινή ζωγραφική που τη μετέφερε με ουσιαστικό τρόπο στα ψηφιδωτά της εντείνει το φως, σε βαθμό που να σημαίνει το άκτιστο.

«Από τη μάνα μου πρωτόμαθα για τη ζωγραφική. Ήταν ένα μισό μολυβάκι κι ένα φύλλο χαρτί, τότε στη διάρκεια της κατοχής στην Πάρο που τίποτε δεν υπήρχε: ούτε χρώματα, ούτε μπλοκ, ούτε βιβλία με ζωγραφιές, ούτε κινηματογράφος, ούτε τηλεόραση. Μόνο οι βλοσυρές φωτογραφίες των προγόνων κορνιζαρισμένες να κρέμονται πάνω απ’ τον καναπέ. Έφτιαξε λοιπόν με το μολυβάκι αυτό το προφίλ μιας κυρίας με ωραία μαλλιά. Αυτό ήταν! Μου φάνηκε σαν θαύμα! Το να κάνεις δηλαδή την πραγματικότητα με ένα τόσο δα μολυβάκι!», ομολογεί.

Τη λιτότητα της έκφρασης λοιπόν μας συστήνει η Λυδία με τα έργα της. Και την άσκησε συστηματικά στην καλλιτεχνική δημιουργία της. Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς τη συνύπαρξή της με τον ευρεσιτέχνη, πάντα επινοητικό ομότεχνό της και τις ακούραστες, τολμηρές, κάποτε επικίνδυνες πορείες τους στη φύση, όπου έπρεπε το ελάχιστο να αποβεί μέγιστο, κατανοεί την επιμονή της να μελετά και να σκάβει πολύ βαθιά μέσα της, αφού έχει οπωσδήποτε κατανοήσει το παύλειο «έσοπτρο»…       

Δημήτρης Παυλόπουλος

Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Εγκαίνια : Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024, 19:30